[LF]Sorry Guy, I’m not a GAY(Girl) CHAPTER VI : Confession

 

Sorry Guy, I’m not a GAY(Girl)

ตอนก่อนหน้านี้ (ไม่ติดรหัส)

https://keyprand.wordpress.com/about/long-fic-content/

6^th CHAPTER  :  Confession 

 

                สำหรับคีย์แล้ว  ถ้าจะอาภัพไปมากกว่านี้… เขาก็คงจะไม่สามารถโทษอะไรได้

                นอกจากความซวยของตัวเอง!!!!

…

กระจกวิเศษเอ๋ย  บอกข้าเถิด ใครเกิดมาซวยที่สุดในปฐพี

“คุณคีย์กับคุณผู้ชายรักกันจริงๆนะคะ”

คีย์หันกลับไปมองสาวใช้ของตระกูลชเวพร้อมตาที่เบิกกว้าง   แต่สาวเจ้าก็เผ่นหนีออกไปจากสายตาอย่างรวดเร็วจนเขาแทบไม่ทันตั้งตัว   ร่างเล็กเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างรุนแรง  ระหว่างที่นั่งแหมะอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าปั้นยาก   ดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายร้อนรุ่มหันกลับมามองภาพตรงหน้าพร้อมกับความพยายามที่จะดึงตัวเองออกจากการเกาะกุมเป็นครั้งที่ร้อยสามสิบ… หากอำนาจศีลธรรมอันดีที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจอันแสนอ่อนโยนของคีย์ก็แสดงอำนาจอีกครั้ง

คีย์ตัดสินใจยอมแพ้ และปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากเหมือนเดิม…

เป็นคนดีเกินไปก็ลำบากแบบนี้ล่ะ…

คีย์เพิ่งเข้าใจประโยคที่ว่า คนดีกับคนโง่ บางทีก็ใกล้เคียงกันจนแยกไม่ออก ก็คราวนี้

เจ้าของร่างบอบบางในชุดแม็กซี่เดรสลูกไม้สีครีมยาวกรอมข้อเท้าแบบผู้หญิงจ๋าขยับตัวอย่างอึดอัด แม้ว่าความยาวของชุดจะปกคลุมเรียวขาไม่ให้โป๊เปลือยจนเสี่ยงต่อการถูกจับได้ก็ตามที หากส่วนบนของมันกลับทำให้คีย์รู้สึกถึงความวาบหวิว และโปร่งบางจนอยากกลับไปใส่แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบที่เคยใส่มาตลอดชีวิตเหมือนเดิม  ทั้ง ๆ ที่คีย์มั่นใจมาตลอดว่า กระโปรงคือมหันตภัยกับร่างกายของตัวเอง…เพราะลมเย็น ๆ ที่พัดอยู่ใต้ขายาวนั้นชวนให้รู้สึกวูบวาบเหลือเกิน   หากชุดที่กำลังใส่อยู่ในขณะนี้กลับเป็นมหันตภัยของจริงที่เขาต้องหยิบมันขึ้นมาสวม…จนอดคิดไม่ได้ว่า   หากย้อนเวลากลับไปได้.. เขาคงจะไม่มองผู้หญิงทั้งหลายที่ชอบใส่ชุดแบบนี้ด้วยสายตาโลมเลียอีกอย่างแน่นอน   เพราะเพิ่งรู้ถึงความร้ายกาจของ ‘เสื้อผ้าผู้หญิง’ แบบที่เขาเคยชื่นชมก็ตอนนี้

ไหล่บอบบางเปลือยเปล่า  อวดผิวสีน้ำนมเนียนละเอียดจนแทบกลืนไปกับสีเสื้อตั้งแต่คอระหงเรื่อยลงมาจนถึงเนินอกเรียบและแผ่นหลังขาวเนียน  สายเสื้อสองเส้นพาดบนไหล่เพื่อยึดเนื้อผ้าให้อยู่บนร่างแค่ข้างละเส้น   คีย์ตัดสินใจปล่อยผมยาวประบ่าที่ไว้ยาวมากว่าสามปีให้สยายยาวและคลุมผิวกายของตนไว้ด้วยความรู้สึกกระดากอาย    เขาแทบไม่รู้มาก่อนว่าชุดแต่ละชุดที่แม่จัดไว้ให้เขานั้นสร้างความลำบากให้เขามากขนาดไหน   อันที่จริงคีย์น่าจะสังหรณ์ใจตั้งแต่ที่หญิงวัยกลางคนที่ชอบแต่งตัวเหลือเกินอย่างแม่บอกว่าจัดกระเป๋าสำหรับการฮันนีมูนของเขาไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่ลากมันไปด้วยเท่านั้นก็เพียงพอ….

อย่างน้อยแม่ก็ควรรู้ว่าลูกคนเล็กของแม่นั้นเป็นผู้ชาย…. และแม่ก็ควรจะระลึกเสมอว่าการที่เขาเข้ามาอยู่ในฐานะเจ้าสาวของตระกูลเชวนั้นเป็นเพราะเหตุสุดวิสัย…นอกจากนั้นใคร ๆ ก็ควรจะเลิกทำเป็นลืมว่าเขาเป็นผู้ชายได้แล้ว!!!!

            คีย์คนนี้เป็นผู้ชายนะโว้ย!!!!!!

“โดยเฉพาะนาย …เชว มินโฮ”

“อือ… ”

เสียงครางแผ่วหวิว และสีหน้าซีดเผือดจนเหมือนกระดาษาทำให้คีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่มือข้างหนึ่งเปียกชื้นเพราะเหงื่อที่ซึมออกมาจนแทบตวงได้เป็นขวด มืออีกข้างของคีย์กลับขยับไปมาด้วยความกระวนกระวายเพราะไม่รู้จะวางไว้ทีไหน   เกือบเที่ยงแล้ว… แต่คีย์รู้สึกเหมือนร่างกายยังอ่อนเพลียจากเหตุการณ์วุ่นวายและสภาพจิตใจที่บอบช้ำจากเรื่องเมื่อคืน   ดวงตาที่ดำคล้ำทั้งสองข้างพร้อมจะปิดได้ตลอดเวลา…แต่คีย์กลับไม่สามารถทำมันได้ แม้ว่าตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยและเพลียจนแทบทรงตัวไม่ไหว  แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะล้มตัวลงนอน…

สายตาเฉี่ยวคมก้มมอง ‘อะไรบางอย่าง’ ตามด้วยการแยกเขี้ยวใส่อย่างหมั่นไส้ปนระอา

นอกจากจะเป็นต้นเหตุให้เขาต้องทำตัววิปริตผิดเพศ แต่งงานกับเพศเดียวกันพร้อมมาฮันนีมูนกันสองต่อสอง(?)บนเกาะส่วนตัว  เป็นสาเหตุให้เขาต้องติดบ้านร้างกลางเกาะท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนองเกือบครึ่งคืนแบบละครน้ำเน่าหลังข่าวที่แม่บ้านชอบดู  รวมไปถึงการทำร้ายจิตใจและร่าง… เอ่อ  เรื่องนั้นช่างมันเถอะ  ภายในไม่กี่วัน ชีวิตของเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งต้องเปลี่ยนพลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือเพียงเพราะคนเพียงคนเดียว…  แถมคน ๆ นี้ก็ยังทำให้เขาอยากจะจิกทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงด้วยตอนนี้

            ชเว  มินโฮ!

ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ

!!!!

            “ปล่อย มือ ฉัน เดี๋ยว นี้ นะ โว้ย!!! ”

เสียงหวานลอดไรฟันออกมาพร้อมกับดวงตาที่จิกถลึงเต็มที่  ทว่า…คีย์เองก็รู้ว่าไม่สามารถเปล่งเสียงให้เล็ดลอดไปถึงหูสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์แห่งตระกูลชเวที่อาจจะนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องนอนส่วนตัวอันหรูหรานี้ได้แม้แต่ศูนย์เดซิเบล…

ขืนสาวใช้(จอมสอดรู้สอดเห็น)ระแคะระคายอะไรไป คนที่ซวยไม่ใช่ใครเลย…

“ไอ้บ้า  ถ้าตื่นเมื่อไหร่ฉันจะฆ่าแก!!!”

ที่สำคัญคือ คีย์รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนเราพูดกับศพไม่ได้

คีย์ถอนหายใจแรง ก่อนแบะปากด้วยหน้าตาที่ยุ่งเหยิง  ยิ่งหันไปมองหน้าซีดเซียวและชื้นแฉะด้วยเหงื่อที่ผุดออกมาเป็นแม่น้ำของอีกฝ่ายก็ยิ่งรู้สึกอ่อนใจ   คีย์ว่าตัวเองแย่แล้ว… เพราะทั้งสภาพจิตใจและร่างกายที่บอบช้ำอย่างรุนแรงจากเหตุการณ์เมื่อคืนนั้น มันควรจะเป็นเขามากกว่าที่ต้องเป็นฝ่ายป่วยหนัก เป็นไข้หวัด ง่อยเปลี้ย ไม่มีแรง ไข้ขึ้นสูง นอนเพ้อ กระสับกระส่าย กินอะไรไม่ได้  หน้าซีด หนาวสั่น นอนให้คนอื่นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ เหมือนคนป่วยหนักใกล้ตายแบบนี้

เท่านี้ก็คงรู้แล้วใช่ไหมว่า’อะไรบางอย่าง’ที่ทำให้เขาไปไหนไม่ได้ อาการเป็นอย่างไรบ้าง

ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว อากาศยามเช้าที่แสนสดใสหลังจากพายุได้ผ่านพ้นไปทำให้คีย์ตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจด้วยความรู้สึกสดชื่น  แม้จะยังอ่อนเพลียอยู่บ้างก็ตาม  เสียงคลื่นที่ซัดสาดผืนทรายขาวละเอียดที่อยู่ข้างนอกฟังเพลิน ๆ คล้ายเสียงดนตรี  เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ ทำให้ร่างเล็กแทบไม่อยากลุกขึ้นมาจากผ้าห่ม

พอคีย์ลืมตาตื่นขึ้นมาแบบเต็มตา เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นห้องที่มีผ้าห่มอย่างหนาปูให้อย่างดี แถมบนตัวก็มีผ้าหนา ๆ ห่มจนแทบไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น  หากไม่ทันที่จะกวาดสายตาไปได้ทั่วห้อง เขาก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อพบกับ’อะไรบางอย่าง’ที่นอนขดอยู่มุมห้อง… พร้อมกับเสียงฟันที่กระทบกันอย่างน่ากลัว

“เฮ้ย!!!!”

คีย์อุทานเสียงหลงจนลืมหน้าที่ความเป็นกุลสตรีเกาหลีอย่างที่แม่เคยสอนไว้  ก่อนกระโดดพรวดเดียวถึงร่างสูงใหญ่ยักษ์ปักหลั่นที่นอนกอดผ้าผืนบาง ๆ ไว้ด้วยเนื้อตัวที่สั่นระริกราวกับกำลังโหยหาไออุ่น  คีย์ยื่นมือไปหวังจะวัดไข้ แต่ไอร้อนผ่าวที่สัมผัสได้แม้ว่ามือจะยังไม่ถึงก็ทำให้รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

            “ตายล่ะหว่า…ตาย …ตาย ”

เปล่า… หมอนี่ยังไม่ตาย แต่คนที่ท่าทางจะตายก็คือคีย์…

เกิดหมอนี่ปุบปับตายขึ้นมาคีย์ไม่กลายเป็นแม่ม่ายสามีตายตั้งแต่แต่งงานได้ไม่ถึงอาทิตย์เรอะ!!

            ม่ายยยยยยยยยยยยย      (มันใช่เรื่องนั้นไหมล่ะ -_-‘)

หลังจากประเมินสถานการณ์และลองวัดขนาดตัวระหว่างตัวเองกับคนป่วยแล้ว คีย์ก็พบว่าไม่ง่ายเลยที่จะพาคนป่วยหนักจากบ้านหลังนี้ไปที่คฤหาสน์ตากอากาศหลังใหญ่หน้าหาดได้โดยสวัสดิภาพ …เว้นแต่ชำแหละร่างของเชว มินโฮออกเป็นชิ้น ๆ แล้วขนไปทีละส่วนนั่นแหละ  สิ่งที่เขาทำได้ก็คือเช็ดเนื้อเช็ดตัวสามีกำมะลอให้ลดไข้  แต่พอเช็ดไปเช็ดมาก็พบว่าเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายใส่อยู่ชื้นแฉะไปด้วยเหงื่อทั้งตัว … ด้วยความที่รู้ตัวอยู่แล้วว่าเป็นผู้ชายด้วยกัน แถมสภาพของหมอนี่ก็ดูแล้วไม่น่าจะมีเรี่ยวแรงมาทำอะไรเขาได้   คีย์จึงวางใจจนรีบหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้อีกฝ่ายอย่างคนมีน้ำใจ… แต่ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็มักจะเข้ามาแทรกเสมอ ….

เทพเจ้าแห่งความซวยประจำตัวของเขาคงจะว่างงาน จึงช่างสรรหาเรื่องน่าปวดหัวมาให้เขาไม่เว้นแต่ละวันราวกับไม่รู้จักจบสิ้น…

เพียงเขาปลดกางเกงของเชว มินโฮออกจนเหลือเพียงชิ้นสุดท้ายเพื่อที่จะช่วยเปลี่ยนใหม่ให้ด้วยความหวังดี….เหตุการณ์ดังต่อไปนี้ก็เกิดขึ้น

สาวใช้สามคนเปิดประตูสภาพไม่ค่อยดีนักออกกว้าง  ไม่ทันที่จะได้ก้าวเข้ามาหา เสียงกรีดร้องแบบประสานกันอย่างน่ากลัวก็ดังลั่นจนคีย์ตกใจ   กว่าคีย์จะ ‘เข้าใจ’ ว่าหญิงสาวทั้งหมด ‘เข้าใจ’ อะไร   สาวใช้ทั้งหลายก็แทบจะวิ่งหนีกลับบ้านไปด้วยความเขินอาย เพราะรู้สึกผิดที่ได้เข้ามาขัดขวางสามีภรรยาที่กำลังสวีทหวานกัน (ด้วยภาพเหตุการณ์ที่ดูล่อแหลมและส่อให้คิดถึง ‘เรื่องนั้น’ โดยไม่มีอะไรโต้แย้งได้)

ร่างเพรียวบางที่ทั้งอ่อนแรง และมึนงงกับสภาพของคนตัวสูงอยู่แล้ว ต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นสามเท่ากว่าจะอธิบายให้สามนางเข้าใจและเข้ามาช่วยพาเจ้านายที่อาการร่อแร่ของตัวเองกลับบ้านไปอย่างสวัสดิภาพ

คิดถึงตรงนี้แล้วคีย์ก็รู้สึกถึงหน้าที่ร้อนผ่าวจนแทบจะแตกออกมาให้ได้  เพราะแอบได้ยินเสียงซุบซิบของสาวใช้ทั้งสามที่บอกเล่าถึงสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานที่คีย์พบเจอตั้งแต่เช้ากันด้วยความสนุกสนาน  แถมแต่งเติมเสริมแต่งจนติดเรทแทบฟังไม่ได้ อธิบายเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรับฟัง ทั้ง ๆ ที่เจ้านายตัวเองก็กำลังไข้ขึ้นสูงอย่างหนัก   คิดไปแล้วก็เจ็บใจ … ทำอย่างนี้มันน่าหักเงินเดือนซะให้เข็ด

ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากพาชายหนุ่มร่างยักษ์มาถึงห้องพักได้  ก็มีหมอและพยาบาลที่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ด่วนมาลงที่เกาะตรงเข้ามาตรวจเช็คอาการให้อย่างดี   จนคีย์อดสงสัยไม่ได้ว่า หากพร้อมขนาดนี้ ทำไมจึงไม่จับพ่อเจ้าของเกาะกลับไปรักษาที่โรงพยาบาลซะให้รู้แล้วรู้รอด  และแทนที่จะทิ้งนางพยาบาลไว้สักคนให้ดูแลคนป่วย  ก็ต้องเดือดร้อนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ต้องมานั่งเฝ้าดูแล‘คุณสามี’ด้วยท่าทางเหมือนกำลังดูแลคนป่วยโรคร้ายระยะสุดท้าย  ตั้งแต่เช็ดตัวกระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้า…(อีกแล้ว)

คีย์ถูกพ่วงติดกับเชว มินโฮโดยที่ไม่สามารถออกไปไหนได้  เพราะถูกมือหนาจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย… เขาร้องขอให้ทุกคนช่วยแกะมือตุ๊กแกนี่ให้  แต่ไม่มีใครยอมเข้ามาช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย

“อื้อ…”

สีหน้ากระสับกระส่าย และเหงื่อเม็ดโตที่ผุดออกมาอย่างน่ากลัวทำให้คีย์เบ้ปาก  มือเรียวที่ถูกเกาะกุมแน่นพยายามดึงมือตัวเองออกอีกครั้ง…  ก่อนจะพบว่ามันก็เป็นอีกครั้งที่ไม่สำเร็จ  มือเรียวอีกข้างจึงพุ่งตรงไปที่อ่างแก้วเพื่อชุบผ้าขนหนูกับน้ำเย็น   บิดหมาดอย่างทุลักทุเลและเอามาวางแปะบนหน้าผากที่กำลังโชกเหงื่อด้วยท่าทางราวกับกำลังประกาศความไม่เต็มอกเต็มใจของตัวเอง

“รีบ ๆ หายซะทีเถอะ….ก่อนที่ฉันจะไม่ทน”

อย่าให้โกรธขึ้นมานะ เชว มินโฮ

คีย์คิดอย่างงุ่นง่าน ขณะใช้มือข้างเดียวพยายามล้วงเข้าไปเช็ดมัดกล้ามเนื้อใต้เนื้อผ้าด้วยความทุลักทุเล หวังว่าสิ่งที่ทำอยู่จะช่วยลดไข้ให้อีกฝ่ายได้   และน้ำเกลือที่หยดมาตามสาย รวมถึงยาที่แพทย์ให้ไว้จะทำให้ชายหนุ่มหายป่วยในเร็ววัน

คิดไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้…  คีย์ยอมรับอย่างปลง ๆ ว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่  ไม่สิ …ตั้งแต่เขาปลอมตัวเป็นผู้หญิงเพื่อมาแต่งงานแทนพี่สาว คีย์ก็มีแค่มินโฮคนเดียวที่พอจะพูดได้ว่าไม่ใช่คนแปลกหน้า   ถึงจะไม่ชอบขี้หน้านัก  แต่ชายหนุ่มก็เป็นคนเดียวที่เขาพอจะไว้วางใจในระดับหนึ่ง…  อย่างน้อยคีย์ก็อยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของมินโฮ   ฐานะนี้ทำให้คีย์รู้สึกราวกับถูกปกป้องอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีใครกล้าจะก้าวเข้ามาทำร้าย…

แต่พอมินโฮนอนป่วยเป็นไร้หนทางช่วยตัวเองได้อย่างนี้  คีย์ก็อดรู้สึกตงิดใจเล็ก ๆ ไม่ได้…ทั้งบ้านและเกาะส่วนตัวแห่งนี้ดูใหญ่เกินกว่าที่เขาจะอยู่ได้จริง ๆ

“รีบ ๆ หายซักทีเถอะ…ฉันเหนื่อยแล้ว ” สารภาพด้วยเสียงแผ่วเบา         มือข้างที่เกาะกุมชื้นไปด้วยเหงื่อ…ที่น่าจะมาจากมือเขาด้วยซ้ำไป

คีย์รู้สึกเหนื่อย…  หลายวันมานี้ เขาแบกรับหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้ในหัวจนรู้สึกว่ามันพร้อมจะระเบิดเอาได้ในเวลาไม่นาน

เมื่อไหร่นะ… ชีวิตของคีย์จึงจะหยุดวุ่นวายเสียที

ดวงตาสวยปิดลงอย่างอ่อนแรง… ลมหายใจแผ่วหวิวผ่อนเข้าออกอย่างเชื่องช้า   คีย์ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจที่บ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยของตัวเอง

คงจะดีไม่น้อย…หากมินโฮรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขาได้

คงดี…ถ้าเขาสามารถหลับตานอนได้ โดยที่ไม่ต้องกังวลว่าความลับจะเปิดเผยระหว่างที่กำลังหลับสนิท

            “เราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม”

คีย์ได้ยินคำถามนั้นดังก้องอยู่ในหัว…

จะเชื่อได้หรือเปล่า…

“จะเชื่อนายได้ไหม…เชว มินโฮ”

            เชื่อใจว่านายจะเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันได้  แม้ว่านายจะรับรู้ความจริงทั้งหมดแล้วก็ตามที

เจ้าของร่างเพรียวตั้งคำถาม… ก่อนที่การสำนึกรู้ทั้งหมดจะหายลับไปพร้อมกับไออุ่นที่เคลื่อนเข้ามาโอบกอดร่างเล็กไว้หลวม ๆ จนจมลึกอยู่ในห้วงนิทราในที่สุด

Sorry Guy, I’m not a GAY(Girl)

“อือ…”

คีย์หลุดจากห้วงนิทราอันนิ่งสงบอย่างไม่น่าเชื่ออย่างช้า ๆ เปลือกตาสวยพยายามเปิดขึ้น  หากแสงจ้ากลับทำให้เขาต้องกระพริบตาถี่  แพขนตาหนากระพือขึ้นลง  ก่อนที่สติสัมปชัญยะจะกลับคืนมา ร่างเล็กบางพบว่าตัวเองนอนอยู่บนกลางเตียงหนานุ่ม พร้อมผ้าห่มผืนโตที่ควรจะคลุมร่างของใครอีกคนเอาไว้….

            “เฮ้ย!!!”

            เขาสะดุ้งลุกพรวดขึ้นมาทันที ดวงตาเรียวสวยกวาดมองไปรอบ ๆ เตียงกว้างอย่างหวาดระแวง พร้อมสองแขนที่ปะป่ายอย่างรอบคอบ    และเขาก็พบว่าเตียงฝั่งขวายังมีรอยบุ๋มลึก รวมถึงรอยอุ่นจาง ๆ หลงเหลืออยู่บ้าง  ราวกับอีกฝ่ายเพิ่งลุกออกไปไม่ถึงสิบนาทีนี้

“กลัวผมลักหลับเหรอคุณ… ” เสียงทุ้มเบาปนหัวเราะเอ่ยขึ้นแทรกความมืดและเสียงหัวใจที่เต้นแรงของคีย์ จนใบหน้าได้รูปหันขวับไปยังต้นเสียงพร้อมเม้มปากแน่นสนิท  คิ้วโก่งงามขมวดมุ่น พร้อมกับประกายดุในดวงตา

“ฉะ…ฉันมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!!!”

ร่างสูงใหญ่คมเข้มในชุดนอนยืนอยู่ไม่ห่างจากเตียงมากนัก    ใบหน้าคร้ามแดดปรากฎรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนที่ขายาวเรียวจะก้าวอย่างสม่ำเสมอไม่รีบร้อนตรงมาที่เขา พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้เขารู้สึกประหลาด

“ถามตัวคุณเองดีกว่า…ว่ามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง  ไม่ใช่ถามผม”

“ก็ฉัน!….” คีย์พยายามจะส่งเสียงดังสยบ ‘สามี’ ของตนเองเช่นทุกครั้ง   หากอาการปวดหนึบที่พุ่งจี๊ดขึ้นมาในหัวทันทีทันใดนั้นทำให้เขาปิดปากทันใด  และกุมขมับของตนไว้แน่น  “ไม่น่าเลย…”

คงเพราะนอนไม่พอมาหลายวัน แถมยังเจอทั้งอากาศหนาว เจอฝน แถมด้วยสภาพภูมิอากาศที่ไม่คงที่นัก แถมยังลุกนั่งกระทันหัน  อาการปวดหัวหนัก ๆ จึงเข้ามารุมเร้าคีย์อีกครั้ง  แม้เขาจะรู้ดีว่าอาการประจำตัวแบบนี้แค่นั่งนิ่ง ๆ สักพักก็หายไป   แต่การเกิดตอนที่กำลังต่อกรกับอีกฝ่ายแบบตอนนี้ มันช่าง’เสียที’อย่างสิ้นเชิง

“ไม่สบายเหรอคุณ…”

“ไม่ต้องมาถาม  เพราะนายนั่นแหละ”  คีย์ตวาด ทั้ง  ๆ ที่ก้มหน้าพลางนวดขมับตัวเองอย่างขมีขมัน   แผ่นอกบางพยายามสะท้อนขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ

“โอ๊ย ปวดหัว… หยุดถามซักทีได้ไหม  ฉันไม่ไหวแล้ว”

“แย่ล่ะสิ ผมมีเรื่องจะถามคุณอยู่พอดี”

“อะไรของนาย… เอาไว้คราวหลังได้ไหม ฉันเหนื่อย”

“ไม่ได้” เสียงทุ้มย้ำหนัก  ดูจริงจังไม่ต่างจากตอนที่คีย์ถามเรื่องคู่หมั้นคนนั้น  จนร่างเพรียวที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงขยับถอยหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อะ… อะไร”  เสียงเขาสั่น  ความหวาดระแวงเกาะกินหัวใจอีกครั้ง

‘หมอนี่เกิดเพี้ยนอะไรอีก… ’

พิสูจน์กันมาหลายครั้งแล้วว่าเรี่ยวแรงของเขาน้อยกว่าอีกฝ่ายมากนัก… คีย์รู้ว่าหากถูกจู่โจมอีก  บางทีรู้ว่าถ้าเขาไม่ขาดใจตายไปก่อนเพราะพละกำลังของมินโฮ   เขาก็คงกัดลิ้นตัวเองตายเองแน่ ๆ

อย่าเข้ามานะโว้ย!!

“ผมต้องการรู้คำตอบตอนนี้… ว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไร”

“เรื่องทั้งหมด? ตอนที่ฉันพานายกลับบ้านเหรอ? ” คีย์ถามซื่อ สมองของเขาประมวลผลช้าจนรู้สึกหงุดหงิด เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่า ‘เรื่องทั้งหมด’ ที่คนเพิ่งหายป่วย แถมยังเดินปร๋อทำหน้าเคร่งขรึมตรงเข้ามาหมายถึงอะไร

กระทั่ง…น้ำเสียงเย็น ๆ ของอีกฝ่ายดังขึ้น พร้อมกับจดหมายฉบับเล็กที่ปลิวขึ้นมาอยู่บนตัก

 “ผมอยากรู้ว่าคุณเป็นใครกันแน่… “

แค่กวาดตามองปราดเดียว….คีย์ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น   ดวงตาเรียวสวยมองเลยไปยังเบื้องหลังที่ชายหนุ่มเพิ่งเดินจากมาด้วยหัวใจสั่นระทึก  กระเป๋าสีสวยหล่นกองอยู่เบื้องล่าง  ข้าวของข้างในจึงหล่นกระจัดกระจาย

จบสิ้นแล้ว….

ชีวิตของคีย์….ตายแล้ว!

 “แล้วใครที่เป็นเจ้าสาวตัวจริงของผม  คุณคิบอม”

“น…นายพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ชื่อนั้นทำให้สันหลังของคีย์เสียววาบ นานแล้วที่ไม่มีคนเรียกชื่อนี้

หากคีย์ตัดสินใจตีมึน ทำหน้านิ่งและปฏิเสธเป็นอันดับแรก  ทว่า…เขารู้ดี  คนที่มีสายตาคมกริบมองลึกอย่างชเว มินโฮน่ะหรือจะไม่รู้ว่าดวงตาของเขากำลังหวาดกลัวเพียงไร

“ไม่บอกเหรอคิบอม…”  มินโฮทำหน้าเรียบเฉยขณะย่างสามขุมเข้ามา  แค่ระยะเวลาจากเช้าถึงเย็น  ไม่น่าเชื่อว่าอีกฝ่ายจะหายป่วยได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

หากมินโฮทำกับเขาเหมือนเมื่อวาน…. ทำเหมือนตอนที่ขาดสติจะเกิดอะไรขึ้น

ไหนบอกว่าจะไม่ทำแล้ว… ไหนสัญญาแล้ว

            เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ…บอกว่าเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ

            คีย์ถดกายหนีจนกระทั่งรู้สึกว่าแผ่นหลังติดกับหัวเตียงด้วยความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้   ความจริงก็คือ เขาไม่กล้าแม้แต่จะทวงสัญญา   เพราะไม่ฉะนั้นมันอาจจะกลายเป็นเชื้อไฟที่ส่งเข้าไปทำให้กองไฟคุโชนยิ่งขึ้นไปอีก

เขากลัว….กลัวจนอยากจะคิดว่ามันเป็นแค่ฝันไป    คีย์แอบจิกเนื้อตัวเองแรง… ด้วยความหวังว่าคงจะตื่น

หากไม่ใช่   ประกายแห่งความผิดหวังภายในดวงตาคมฉายลึก โดยเฉพาะสีหน้าเรียบ หากเหี้ยมโหดราวปีศาจนั่นอีก

“คุณพูดอะไร…  ฉ..ฉะ ฉัน ไม่เห็นรู้เรื่อง”

คีย์ลืมอาการปวดหัวของตัวเองเป็นชั่ววินาที  ร่างเล็กม้วนตัวกระโดดลงไปยืนข้างเตียงอย่างรวดเร็ว  เมื่อร่างสูงกว่าเคลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมทำท่าคว้าตัวเขาเพื่อทำอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากจะคิด  คีย์หอบสะอื้นทั้งที่ไม่มีน้ำตา  ก่อนวิ่งตรงไปที่ประตู  และคว้าลูกบิด

ทว่า…มันกลับเปิดไม่ออก

“ห้องนี้ล็อคจากข้างในได้… และคนที่มีกุญแจเท่านั้นถึงจะเปิดออก”

“ว…ว่าไงนะ” คีย์ร้องเสียงหลง    ประโยคนั้นทำให้เขาเข่าอ่อนจนแทบทรงตัวไม่ได้

บางที… ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรก  เขาน่าจะเป็นขโมยมากกว่านักต้มตุ๋น

            “อย่าเข้ามานะ …ไม่งั้นฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย”  ร่างบอบบางเบียดกายจนแทบแทรกเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของฝาผนัง  และตะโกนบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอันสั่นระริก   หากเสียงหัวเราะดังลั่น และสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยของอีกฝ่ายทำให้เขาอยากกัดลิ้นตัวเองตายจริง ๆ

“ผมให้ทุกคนออกจากบ้านนี้หมดแล้ว ตอนนี้ ทั้งบ้านมีแค่คุณ….กับผม  ต่อให้คุณร้องดังแค่ไหน  ก็ไม่มีใครได้ยิน”

“นะ…นาย  หมายความว่ายังไง”

“คุณกลัวผมไม่ใช่เหรอ?”

สายตาหยาบโลนมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า   สมองของคีย์หาทางหนีทีไล่  หากดูเหมือนทุกหนทางจะถูกควบคุมเอาไว้ด้วยเจ้าของดวงตาอำมหิตคู่นั้นหมดแล้ว    สิ่งของที่จะใช้เป็นอาวุธได้ก็หายไปจากสายตาจนหมด

ในระยะที่มือสามารถเอื้อมคว้าได้…ก็คงมีแค่ผ้าห่ม กับผ้าปูที่นอนที่จะมารัดคอตัวเองตายได้เท่านั้น

บ้า…บ้าที่สุด

กลั้นหายใจตายได้ไหม… คีย์อยากตาย

“ร่างกายของคุณ… ก็น่าสนใจดี”

“นะ…นี่…   พะ  พูดอะไรน่ะ”  คีย์แทบปล่อยโฮ  เสียงสั่นระริกตะโกนแบบไร้เสียง

            ฆ่ากันดีกว่า….บีบคอเขาให้ตายไปเลยดีกว่า

“ก็ถ้าคุณยังไม่สารภาพว่าคุณเป็นใคร…ผมก็จะพิสูจน์เองว่าความจริงคุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน่ะสิ”

“ฉัน… ไม่รู้   เรื่อง…   อันนั้นก็เป็นจดหมายที่ฉันคุยกับกับรุ่นน้อง..  กะ  ก็…   ”

ถ้าเกิดอะไรขึ้น  ก็แถไปก่อน …

            อะไรก็ได้… ถ้าถ้าไม่เชื่อก็บีบน้ำตา ใช้มารยาหญิงไปซะ 

“ เอาจริง ๆ คุณรู้อะไรไหม  ผมก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมคุณไม่มีหน้าอก…”

“ถ้าฉันรวยฉันก็ไปเสริมแล้วล่ะ…  นะ หน้าอกนี่… ผู้หญิงอกเล็กมีปัญหาเหรอไง”

“อ๋อ… หน้าอกเล็กนี่เอง…”  ชเว มินโฮ เอ่ยทวน พร้อมกับเดินตรงดิ่งเข้ามา  จนคนยืนสั่นอยู่แทบล้มพับลงไปด้วความหวาดกลัว  “ผมก็อยากรู้น่ะสิ…ว่าคุณอกเล็กจริงหรือเปล่า”

“มะ … มองอะไรน่ะ!!  อย่าเข้ามานะ   ไม่งั้น… ฉัน…” คีย์ขู่อย่างไร้หนทาง      ยิ่งอีกฝ่ายเอ่ยประโยคต่อมาเขาก็เบิกตากว้าง… และปล่อยทำนบน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่เก็บกลั้น

“ผมลืมบอกคุณไปหรือเปล่านะ.. เอ…บอกหรือยังนะ”

“ระ…เรื่องอะไร”

“ก็… เรื่องรสนิยมของผมน่ะสิ”  ร่างสูงใหญ่ตระหง่านตรงเข้ามาด้วยความเร็วที่เขาไม่อาจคาดเดาได้  มือแกร่งคว้าหมับที่แขนบอบบาง  ก่อนที่แรงกระชากจะทำให้เขาเสียหลัก และหวีดร้อง  “ ผมบอกคุณว่าเป็นเกย์ใช่หรือเปล่า…  แต่ผมลืมบอกคุณไปอย่างหนึ่ง  ”

“ปล่อย!!!!”

            “ผมน่ะ …ได้ทั้งชายและหญิงนะ”

            ร่างบอบบางเซถลา พร้อมกับแรงเหวี่ยงที่ทำให้เขากลับไปอยู่บนเตียงกว้าง….  คีย์ไม่อาจทำสิ่งใดแม้กระทั่งลุกขึ้นและขยับหนี   ทุกอย่างฉับไว จนแค่รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น  เขาก็ไม่อาจต่อต้านเรือนกายหนาที่ทาทาบลงมาบนร่างของเขาได้แล้ว

“ไหนนายสัญญาไว้แล้วไงว่านายจะไม่ทำอะไรฉัน” เสียงอ่อนระโหยเรียกร้องคำสัญญา… แม้จะรู้นั่นจะเป็นสัญญาณสุดท้ายของความปลอดภัยของเขาก็ตาม

ใช่…  สุดท้ายแล้ว   เพราะประโยคนั้นทำให้ดวงตาที่ลุกโชนไปด้วยเพลิงให้ความโกรธเกรี้ยวของมินโฮรุนแรงขึ้น  จนดูเหมือนจะแผดเผาเขาให้ตายลงไปได้เพียงแค่มอง

“ผมสัญญาตอนที่ผมยังไม่รู้ว่าคุณมีเรื่องโกหกผม…โกหกคุณแม่ โกหกทุกคนไว้น่ะสิ”

“เชว… มินโฮ…   ปะ ปล่อย…”

“คุณบอกเองว่าผมเป็นคนโกหกไม่ใช่เหรอ…    คุณโกรธผม บอกว่าผมโกหกหลอกลวง…แล้วคุณล่ะ”

“ฉันไปโกหกอะไรคุณ!!!!”

“ต้องให้ผมบอกหรือไง… หือ?”

“ยะ…อย่าเข้ามานะ”

“ผมไม่ชอบคนโกหก…  แล้วก็มีวิธีลงโทษคนโกหกแบบเฉพาะตัวด้วย”

“ยะ…อย่า  อย่านะ… ” คีย์ปัดป่ายสุดกำลัง    แขนและขาสะบัดดิ้นสุดแรง   หากเพียงแค่มือใหญ่ข้างหนึ่งรวบข้อมือทั้งสองขึ้นสูง   มืออีกข้างที่บีบสะโพกงามงอน และขาแกร่งสองข้างที่ตรึงส่วนล่างของเขาจนยึดให้ติดกับเตียงนั่น  เขาก็ไปไหนไม่รอดแล้ว   น้ำตาของคีย์ไหลทะลักจนเปรอะเปื้อน   และทำให้ดวงตาของคีย์พร่ามัวจนมองไม่เห็นสีหน้าของคนที่กำลังมากกว่า

“ปล่อย  ปล่อยฉัน ปล่อยยย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ  ปล่อ… อือ…. ”

ริมฝีปากของคีย์ถูกปิดสนิท  พร้อมจูบหนักหน่วงหยาบกระด้างที่พุ่งเข้ามาตักตวงสิ่งที่ต้องการไปอย่างไม่มีปรานี   คีย์หวาดกลัวมากกว่าทุกครั้ง…กลัวยิ่งกว่าเมื่อคืน    เพราะการเคลื่อนไหวทุกอย่างของมินโฮในขณะนี้ไม่มีการผ่อนแรงเลยสักนิด  หากเทียบกับความตระหนกที่เกิดขึ้นเมื่อวาน…   ตอนนี้  เวลานี้ …. มินโฮเหมือนฆาตรกรโรคจิตที่พร้อมฟาดแส้แห่งความเหี้ยมโหดลงมาที่เขาอย่างไม่ยั้ง

“ยะ…อย่า … อย่า ฉันยอมแล้ว “

ฝ่ามืออีกข้างที่วนอยู่เหนือสะโพกเลื่อนลงไปตามเรียวขางาม  และถกเนื้อผ้าโปร่งเบาขึ้นอย่างหยาบโลน

“ยอมแล้วก็อยู่นิ่ง ๆ สิครับคุณภรรยา…”  มินโฮหัวเราะให้กับความพ่ายแพ้ของจอมต้มตุ๋น  เขาเอ่ยราวกับมันเป็นเรื่องที่น่าขำ   “เรื่องของผัวเมีย… ยังไงเราก็ต้องเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว  เริ่มต้นซะตั้งแต่ตอนนี้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่”

ฝ่ามือแกร่งกระชากผ้าส่วนบนลงจนฉีกออกจากกัน แล้วจึงดึงบราเซียร์ลูกไม้ที่ปกปิดแผ่นอกอันเรียบสนิทของ ‘ภรรยากำมะลอ’ ออกโดยไม่ปลดตะขอ  และไม่กลัวว่าอีกคนจะเจ็บ

            บ้าชะมัด… ไม่น่าหลงหน้าหวาน ๆ นี่เลยแม้แต่นิดเดียว

ร่างกายบอบบางอ่อนระทวยอย่างน่าประหลาด…สั่นสะท้าน และตื่นกลัว   ร้องเสียงลงทุกครั้งที่ฝ่ามือของเขาไต่ลงต่ำ

“ยะ…อย่า… อย่า ”

มินโฮรู้สึกเหมือนหมาป่าที่กำลังวิ่งไล่ลูกแกะน้อยที่ไม่มีทางสู้ …. วิ่งต้อนให้จนมุม  ไล่ตะครุบ  แล้วก็ปล่อยให้แกะน้อยวิ่งหนี  ก่อนตามไปไล่จับ…ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าด้วยความเพลิดเพลิน

นี่แหละ บทลงโทษของคนโกหก…

ในเมื่อรังเกียจเขาดีนัก…จะได้ลิ้มรสชาติของความเกลียดชังจนขาดใจตายไปเลย!

“ผม…ผมกลัวแล้ว”

มินโฮรับรู้ความพ่ายแพ้ของร่างบอบบางข้างใต้จากเสียงระโหยอ่อน และสีหน้าหวาดกลัว เสียขวัญนั้น  หากเขากลับไม่สามารถหยุดตัวเองได้   คล้ายว่าสันชาตญาณสัตว์ป่ากำลังครอบงำเขา ให้สนุกกับการได้เล่นสนุกกับร่างกายที่ไม่อาจต่อต้านเขาได้เลยนั้น

อาจเป็นเพราะรสสัมผัสที่แปลกใหม่…และกลิ่นกายเฉพาะตัวแบบที่ไม่เคยพบจากใคร

หรือไม่… ก็คงเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเอง

ที่ทำให้มินโฮปล่อยมือจากร่างเล็กนี้ไม่ได้

“หือ..ว่าไงนะ”

ฝ่ามือหนาคลึงอยู่บนเนื้อผ้าผืนบางที่ป้องกันสะโพกงามไว้  นิ้วเรียวยาวขยับใกล้ขอบกางเกงผ้ายืด  ผิวขาวเนียนปรากฎต่อสายตาจนมินโฮแทบจะต้องกลั้นใจ

ผิวกายนุ่มนิ่มแทบจะทำให้มินโฮคลั่ง… จากครั้งแรกที่ตั้งใจหยอกเล่นเพื่อลงโทษคนขี้โกหก  แล้วจึงค่อยหาทางลงโทษทางกฎหมายต่อไป

หากตอนนี้… กลับรู้สึกเหมือนยากเหลือเกินที่จะหยุดอะไรต่อมิอะไรที่กำลังพรั่งพรูอยู่ในใจให้กลับไปที่เดิม

มินโฮจูบหนักบนหน้าท้องที่แบนเรียบ… ฝ่ามือทั้งสองประคองสะโพกกลมมนไว้อย่างเผลอไผล  ขนาดนี้แขนทั้งสองวางอยู่เหนือขาเรียวยาว   ร่องรอย

เป็นครั้งแรก…  ที่เกินเลยมาถึงขั้นนี้

ร่างบอบบางนุ่มนิ่มและไร้เรี่ยวแรงอย่างไม่น่าเชื่อ…  ทั้งเนื้อทั้งตัวที่อ่อนระทวยราวกับกำลังเรียกร้องเขา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่ยินยอม  ผิวกายที่สั่นระริกยิ่งทำให้เขาสนุกทุกครั้งที่ก้มลงฝากรอยสีกุหลาบ  พลังมืดดำของอะไรบางอย่างกำลังทำให้เขาเป็นบ้า…  โดยเฉพาะเมื่อทุกจุมพิตร้อนรุ่มถูกทดแทนด้วยเสียงคร่ำครวญและเสียงสะอื้นที่แทรกผ่านลมหายใจแหบพร่า…

“ยะ..อย่าทำอะไรผมเลย”

และหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกทีของมินโฮ

“ผะ…ผมคือคิบอม…เป็นน้องชายของพี่ฮยอนอา… ผะ.. ผมเป็นผู้ชาย  ผมเป็นผู้ชายจริง ๆ นะ… อย่าทำอะไรผมเลย…”

มินโฮแทบจะหัวเราะให้กับคำสารภาพด้วยน้ำเสียงละล่ำละลักนั้น…

บอกความจริงตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไร

            ในเมื่อร่างกายของเขา… 

            มันไม่ยอมรับฟังเอาซะเลย

TBC.

แลดูงง ๆ …